सन्तोषी रावल । मैले मास्टर लेभलको पढाई पुरा गरिसके सरकार, तर म रोजगारि छैन । मेरो इच्छा चाहाना यो हो कि हामी जस्तो यूवा वर्ग विदेश होइन स्वदेशमै काम गरेर बस्नु पर्छ नेपालमै केहि प्रगतिशिल काम गर्नु पर्छ ता कि देशलाई पनि फाइदा होस आफुले पनि आफ्नो परिवार संगै दुख शुख साटेर काम गर्न पाइयोस ।
म केहि विगतलाई सम्झिन चाहान्छु ।
मेरा थुप्रै साथीहरु थिए कक्षा १० पढ्दा देखिनै, उनिहरु अलि अलि फटाहा थिए स्कुलमा झगडा पनि गरिराख्थ्य, खासै उनिहरु पढाइमा ध्यान पनि दिदैन थ्य । घर बाट पनि निकै फुर्सदिला थिए मेरा साथीहरु, मैले कडा मिहेनेतका साथ पढ्थ्य लेख्थ्य मेरा वुडा आमावुवाको काम पनि सघाउथ्य उत्तिकै मिहेनेत पनि गथ्र्ये म निरन्तर पढाइमा लागेको र उनिहरुको फटाहापनले म सोच्ने गर्दथ्य सायद अहिले यहि ताल भएर यि मेरा साथीहरुले पछि विदेशमा पलायन हुनु पर्छ ।
तर म पढाईमा लागिरहे मेरो भविश्यमा राम्रो एउटा देशले चिन्ने व्यक्ति बन्न सकु मेरा आमा बुवालाई खुसि बनाउन सकु भन्ने चाहानाले गरिवि जीवन संगै कडा मिहेनेत गरिरहे ।
कयौँ राती सुतेन, कयौं दिन खाना खाएन, दुख शुख झेल्दै मास्टर्सको पढाई पुरा गरे अव विभिन्न ठाँउा दर्खास्त खुल्छन खुसिका साथ फ मभर्न पनि जान्थ्य निस्कन्छु भन्ने आसामा किन कि म संग शैक्षिक योग्यता थियो । तर जुनसुकै ठाँउमा पनि म सफल बन्न सकिन दिन दिनै गरिविले झन थिच्न थाल्यो, उता आमा बुवालाई खुसि वनाउन पनि सकेको छैन जावो एउटा नयाँ लुगा पनि न मैले फेर्न सके न आमा बा को फर्न सके, मलाई विरक्त लाग्न थाल्यो , पहिला सोच्ने गथ्र्ये मेरा साथीहरुको हालत भनेर तर म भन्दा पावरफुल तिनै साथीहरु भए स्थानीय तहको मुख्य ओहोदामा जागीर खान बसे छन् । सायद उनिहरुको राजनीतिक पावर थियो, भनेको कुरा लाग्ने थियो अगाडी बडे म गरिवको छोराको केहि पनि रहेन छ हामी गरिवको सहयोग भनेको चुनावकोे बेला भोट हाल्ने मात्र, नेताहरु घरमै पुग्थ्य तपाईको छोराको पढाई राम्रो छ जागिर लागाइदिन्छम, हामी छौँ साहारा भन्ने नेता खै त अहिले शैक्षिक योग्ताका प्रमाण पत्र पेश गर्दा पनि मलाई फेल गराए । यो देशमा न मेरो मिहेनेतको मुल्यांकन भयो न त मेरा शैक्षिक प्रमाण पत्र आखिर गरिवको छोराले पढेर काम त रैन छ । त्यो भन्दा बैलैमा विदेश गएको भए मेरा बा आमालाई खुसि बनाउथ्य गरिविको भुमरिबाट अलि माथि उठ्थ्य होला, सरकार मेरो एउटा प्रश्न कहिले सम्म राजनितिक पावरले देश चलाउन सकिन्छ ?
दक्ष जनशक्तिको कामै छैन त नेपालमा ? म नेपालमा टिक्छु भनेर रातदिन मिहेनेत गरेको शुन्यतामा परिणत भयो । राजनीतिक पावरको मान्छेले अलि अलि पढेकाले मुख्य ओहोदामा जागिर पाए । तर मैले सामान्य परिचरको समेत वागिर पाएन,गरिविले विहान वेलुका हातमुख जोड्न गारो भैसक्यो । उफ…यहि स्थितिमा मेरो देशको उभो गति छैन । हामीलाई हाम्रो देशमा गरिखान दिएन हामी प्रदेशिको पिडा पिडामै सिमित भयो जय मेरो देश ,,