सन्तोषी रावल । त्यो बालापनमा बुवा संगै खनेका खेत उस्तै छन् खै मेरा बुवा
स्कुल बनाउनु पर्छ भन्दै पहल गर्नु भयो, भवन निर्माण गरेको उस्तै छ खै मेरा बुवा
तिमिलाई मनपर्ने लुगा भन्दै किन्दनु हुन्थ्यो, अहिले फाटै भएपनि मेरै हातमा छ खै मेरा बुवा
साल फेरिदै आए समय परिवर्तन भए तर मेरा बुवा गै सके पछि अहिले सम्म फर्किनु भएन ,
बुवा तिमि संगको छोरा छोरिको गहिरो माया छ । विर्सिन नसक्ने पलहरु छन् तिमिले देखाएका बाटाहरुमै हिनिरहेका छौँ ।
कहिले काँहि निकै समस्या परेको वेला बा तिमिलाई सम्झेर रुन्छु तर मेरा आँसु रित्तिन्छन, मेरो वुवाले केहि पनि भन्दैनन
तिमिले बनाएका घर, भाँडा वर्तन अन्य भौतिक संरचना उस्तै छन् ।
बुवा तिमिले स्कुलमा पढाउदै गर्दा दिएका अर्ति उपदेश उस्तै छन् तर तिमि छइनौ, हामीले भगवानलाई जति गुहार्दा पनि तिमिलाई पाउदैनौँ अलिकति अँध्यरो अनुहार लगायदा पनि चिन्ता मानेर सोधिहाल्थ्यौ तर अहिले आँसुका धारा बगाउदा पनि तिमिले वास्ता गर्दैनौ ।
लाग्छ तिमि अव यो यूगमा कहिलै वुवा वनेर फेर्केर आंउदैनौ ।
तिमि साच्चै जीवनको अन्तिम सत्य भनेको मृत्यू हो त्यहि सत्यतामा डुव्योै , सम्झेर नपाइने रैछ , बुवाको नाता कसैबाट मागेर, किनेर नपाउने रैछ । जीवन दुई दिनको रंग मञ्चमात्र रैछ । बुवा ।।
